Wanneer we de boot een zetje geven en het scheepje uit de box glijdt, laat ik tegelijk de drukte rondom alle voorbereidingen achter op de steiger. Het gezegde “een goede start is het halve werk” lijkt geknipt voor het offshore zeilen, en hoewel de preparaties al ruim een week aan de gang zijn is het toch altijd druk op de laatste dag voor de start. Maar nu gaan we dan beginnen! Dit weekend is er, na de EHBO training op zaterdagmorgen, een nachttraining gepland voor de Team Heiner Talents op het Ijsselmeer en de Waddenzee. De opzet is als volgt. De wedstrijd is verdeeld in 3 etappes, waarvan de eerste 1 punt waard is voor de winnaar, en voor de verliezer 2 punten. De tweede etappe is voor de winnaar 2 punten, voor de verliezer 4, en de laatste levert de winnaar 3 punten op, en de verliezer 6. Degene die met de minste punten weer aanmeert in de thuishaven, is de winnaar. Twee identieke boten met 5 op de winst gebrande zeilers zullen gedurende zo’n 20 uur de strijd met elkaar aanbinden om de eeuwige glorie. 5-4-3-2-1-start! We accelereren van de startlijn en liggen nek-aan-nek met de andere boot. Het gejoel van de toeschouwersboot, Roy met zoonlief en diens vriendje, wordt overstemd door de communicatie van de zeilers wanneer we ons een weg omhoog werken richting de keerboei waar de gennakers omhoog gaan. Met volle druk in de zeilen vliegen we naar het noordoosten waar de eerste boeien van de baan zich bevinden. We weten de andere Talents de pas af te snijden en ronden als eerste de boei. Weg is de gennaker en onder fok en grootzeil gaan we aan de wind richting Enkhuizen. De wind is inmiddels afgenomen tot een schamele 3 knopen en het is dobberen om het hardst. Wanneer we in de buurt van de boei zouden moeten komen, komt navigator Joost naar boven met het nieuws dat de boei waarschijnlijk niet dobbert op de plek waar we hem verwachten. In het winterseizoen worden boeien vaak uit het water gehaald om onderhouden te worden en deze is nog niet teruggeplaatst. Terwijl wij aan de hand van de coördinaten proberen te achterhalen waar de boei zou moeten zijn, zien we de andere boot een scherpe bocht naar links maken. Zij hebben de boei al gevonden en racen op volle kracht richting Enkhuizen. Zij kiezen er voor om de linkerkant van het kruisrak aan te houden, waar wij mikken op de rechterkant. Een uur later zien we ze overstag gaan, en tot ons afgrijzen gaan ze ruim voor ons langs. Het nieuwe drukveld is van links ingekomen en ze zijn als eerste in de nieuwe, sterkere wind terecht gekomen. De komende uren blijft het jagen op een klein voordeel en met veel zeilwissels en geconcentreerd trimmen en sturen proberen we dichterbij te komen. Onze vrienden op de zwarte boot geven echter geen krimp en om klokslag middernacht meren we als tweede af bij de sluizen van Kornwerderzand. We zijn teleurgesteld in het resultaat, maar weten dat we hard gepusht hebben en waar we verloren hebben. Enkele woorden zijn genoeg om allemaal weer op dezelfde bladzijde te komen en na een goede portie koude pasta zijn we weer klaar voor de Waddenetappe. Het geeft een zekere nieuwe dimensie om in het pikkedonker halve wind te starten tussen twee boeien net buiten het havenhoofd, met golven en stroom tegen. We hebben een redelijke start halverwege de lijn, maar al gauw komt de andere boot, die met meer snelheid over de lijn kwam, over ons heen zeilen. We besluiten een snelle overstag te maken en naar de linkerrand van de vaargeul te zeilen. Omdat we stroom tegen hebben, is het voordelig om in het ondiepe water te varen. Onze concullega’s weten dat echter ook en gaan direct met ons mee overstag. Wat volgt is een heus overstagduel van 10 mijl naar de bovenboei. Het wordt een ware slijtageslag om twee uur ’s nachts met de wind die inmiddels is toegenomen tot een knoop of 14, stroom tegen en golven die zo nu en dan het dek wassen. Het is te merken dat de dag al lang is geweest en de vermoeidheid al een kleine tol begint te eisen, maar opgeven is er niet bij zolang de andere boot zo dicht bij is. Wanneer we nog zo’n 2 mijl te gaan hebben naar de keerboei, crossen we de andere boot over stuurboord een halve bootlengte voorlangs. Adrenaline giert door de lijven van de zeilers, maar we hebben de controle te pakken. We leiden de andere boot naar de boei en hijsen de reusachtige gennakers, wat een hele uitdaging is met 5 man. We weten als eerste een goede gijp in te krijgen en blijven voor tot de finish. 2 waardevolle punten in de pocket, waarmee we ons totaal op 4 punten brengen. We voelen echter nog de hete adem van onze teamgenoten in onze nek , en weten dat de laatste etappe, met de tussenstand van 4 – 5 in ons voordeel, de beslissing zal brengen. Wanneer we weer starten op het Ijsselmeer is al duidelijk dat dit een gevecht tot het einde zal worden. De start is met slechts een 3 minuten signaal kort maar verbeten, en de eerste halve windse reach weten we de overlap met de aan loef liggende boot niet te verbreken. Zij krijgen ruimte om de binnenbocht te draaien bij de boei en weten ons te controleren in het lange kruisrak dat volgt. Door de ondieptes om ons heen is het enorm opletten geblazen waar we heen gaan en waar we kunnen varen. Het is inmiddels vier uur ’s nachts en de vermoeidheid begint bij sommigen nu echt tol te eisen. We proberen hard te blijven varen, maar zitten stevig in de controle bij de andere boot. Om half zeven ’s ochtends ronden we dan, na bijna vier uur opkruisen in het holst van de nacht, met ontelbare overstagen, de bovenboei. Wat hierna volgt is een lang halve winds rak onder fok en grootzeil, maar we hebben al een plan bedacht dat ons langs de andere boot moet brengen. Als zij vertrekken onder fok en grootzeil, vallen wij nog 20 graden extra af en hijsen de uit de kluiten gewassen gennaker. We gaan iets harder dan zij en maken wat meters goed, maar varen ook veel meters extra. Bij de volgende ton hebben we iets ingelopen, maar is de afstand nog aanzienlijk. Het is inmiddels negen uur in de ochtend en we zijn al 18 uur vol gas aan het racen. Meter voor meter komen we dichter bij onze concurrenten en we weten elkaar, ondanks de vermoeidheid, nog steeds te motiveren en te pushen om de boot harder te laten gaan. Er wordt hard gewerkt aan boord en het geloof blijft dat we nog steeds voor de winst kunnen gaan. Rond elf uur komt het moment waar we al 8 uur lang op jagen. De buren op de zwarte boot maken een klein foutje, en we weten de binnenkant van de boei te ronden! De spanning is intens als de boten na 20 uur racen nog steeds niet meer dan 5 bootlengten uit elkaar liggen. Er volgt een lang aan de winds rak, waarna we twee boeien moeten ronden alvorens de lange slag langs de dijk richting thuisfront te maken. We weten nog twee uur lang erg geconcentreerd en hard te varen en wanneer het drijvende pand van Team Heiner, en daarmee de finishlijn, zich aftekent tegen de horizon, liggen we nog steeds voor. In de verte zien we een rubberbootje snel dichter bij komen, en wanneer we nog zo’n halve mijl bij de finish vandaan zijn komt onze mentor, coach, tijdsplanner, wedstrijdleider en Roy ons binnenhalen. De strijd is echter nog niet gestreden want de boten liggen akelig dicht bij elkaar. Beide teams beseffen dat het nu alles of niets is en trappen het gaspedaal nog eenmaal extra diep in om die begeerde 3 punten binnen te slepen. Na 22 uur zeilen vechten we nog een robbertje overstagen uit en met 3 bootlengten voorsprong komen wij als eerste over de finish. Wat zich van te voren liet aantekenen als een fikse krachtmeting tussen twee sterke teams, is uitgelopen op een slijtagestrijd. Na 22 uur waanzinning hard gasgeven zijn beide teams op 3 bootlengten van elkaar gefinished. Bijna 22 uur lang hebben we niet meer dan 5 bootlengten uit elkaar gevaren en elkaar constant naar een hoger niveau gepushed. Door de druk die we elkaar hebben opgelegd, hebben we grenzen verlegd en enorm veel geleerd. Hoe gaaf is het om na 22 uur nog een overstag duel van 10 overstagen uit te vechten, terwijl je dubbel ziet van de vermoeidheid? Hoe gaaf is het om elkaar en met elkaar te blijven pushen terwijl je al 35 uur niet of nauwelijks geslapen hebt? Hoe gaaf is het om samen tegen grenzen aan te lopen, en samen te grenzen te verleggen? Ik kan het wel vertellen; het is waanzinnig gaaf. Door: Lennard Bal. Onderstaande video door Jorden van Rooijen https://youtu.be/LHTIFabGRjw