De eerste wedstrijd van de Team Heiner Talents op de Maxfun 35 is een feit! De Ronde om Noord Holland, traditioneel een mooie offshore van zo’n 110 mijl die ons van Muiden langs Enkhuizen, Medemblik, Harlingen en Den Helder naar Ijmuiden zal leiden, stond deze keer op het programma met onze nieuwe raceboot. Het weekend eerder hebben we geoefend om de boot zo goed mogelijk onder de knie te krijgen, en na een lange week van veel onderhoud aan de boot om hem nog sneller te maken, alle voorbereidingen te hebben gedaan op het gebied van navigatie en de delivery op donderdagavond, is het dan eindelijk zo ver dat we van start kunnen gaan.

De windvoorspelling is uitdagend met een stevige 15 tot 25 knopen, windkracht 5-6, uit het westen draaiend naar het zuidwesten voorspeld. We hebben er voor gekozen om de licht weer zeilen thuis te laten, maar als we de haven uitvaren zien we maar 8 knopen op de teller. Even twijfelen we of we niet de verkeerde zeilen hebben thuis gelaten, maar zodra we bij het startgebied zijn neemt de wind al toe tot een knoop of 15. We duiken nog eenmaal onder de boot om het wier van het roer en de kiel af te halen, want als we wier mee slepen zijn we heel langzaam. Het Markermeer staat bekend om haar grote hoeveelheden drijvend wier, en daar hebben we tijdens de delivery al kennis mee gemaakt. Als om half een ons startschot klinkt, vliegen we van de lijn af. De Maxfun accelereert veel sneller dan we gewend zijn van onze J-109, en we komen mooi weg aan de linkerkant van de startlijn. Boven ons vaart een snelle boot, maar we weten hem net voor te blijven en varen met mooie vrije wind naar de linkerkant van de baan. Op gegeven moment gaan we overstag en we voelen dat de boot stopt. We proberen van alles met de trim van de zeilen, maar we kunnen alleen maar de conclusie trekken dat we wier hebben opgepikt. Met de helft van de snelheid die we voorheen voeren kruipen we naar de bovenboei en als we die gerond hebben hijsen we de spinnaker. We hopen dat het wier er af zal gaan als we veel harder gaan varen. Na een kwartier te hebben gevaren voelen we echter dat het nog steeds aan de kiel en aan het roer hangt. We besluiten de spinnaker te laten zakken en Lennard duikt het water in om te proberen alle waterplanten van de boot te krijgen. Door de golven en de boot die hard weg drijft is het een grote uitdaging, maar we weten het roer en de kiel schoon te krijgen en kunnen verder. De rest van het rak varen we hard en kunnen we mooi op de golven surfend weer wat boten inhalen.

Als we in Enkhuizen aankomen maken we de boot zo snel mogelijk weer in racestaat, en eten snel even een hapje. We krijgen onze mentor Roy nog even aan de lijn, hij heeft ons gevolgd via de tracker van Moving Intelligence die in de boot is ingebouwd. We bespreken de goede en de slechte punten na, en als we onze anderhalf uur verplichte stop hebben gehad gaan we weer zo snel mogelijk verder. Hoe minder lang we wachten, des te meer stroomvoordeel hebben we straks op het Wad. Het rak van Enkhuizen naar Kornwerderzand beloofd een mooi voor de winds rak te worden, en als we naar de boei bij Medemblik gekruist zijn, kan de spinnaker omhoog. De boot stokt even, richt dan haar neus op en begint te zoemen, terwijl de snelheidsmeter in rap tempo oploopt naar een knoop of 11-12. Links en rechts vliegen we boten voorbij en we schuiven hard naar voren in het veld. Met soms 15 knopen bootsnelheid op de klokken, giert de adrenaline en het water spuit bij tijd en wijlen om onze oren. Zulke snelheden haalden we niet gemakkelijk met de J-109, dus dit is even wennen. In recordtempo racen we naar de sluizen van Kornwerderzand, waar we zo snel mogelijk doorheen gaan. Tegen de tijd dat we het Wad opvaren is het al bijna donker. Vanaf hier lijkt alles aan de wind of recht tegen de wind in te worden, dus we hebben alle voorbereidingen genomen voor de nacht. Iedereen heeft zijn zwemvest aan, alles is vastgebonden binnen, en we varen met een rif in het grootzeil. We starten tegelijk met een van de grote boten uit onze klassen, een leuke uitdaging om te proberen om hem aan de wind bij te houden. We doen het niet slecht, en hoe meer uren we maken op onze nieuwe boot, hoe beter we leren kennen wat hem hard doet gaan. Eindeloze overstagen later komen we aan bij het Marsdiep, het zeegat tussen Texel en Den Helder. We vechten al 25 mijl lang een verbeten strijd uit met de grote jongen die naast ons ligt, maar weten uiteindelijk toch een tiental meters voor hem bij de boei te komen. We buigen af naar links en beuken tegen de enorme golven de Noordzee op.

Ook de Noordzee beloofd alles aan de wind te worden, en met de grote golven lijkt het een goede uitdaging te worden. We horen over de marifoon al dat veel boten zijn uitgevallen met schades of zeezieken, later zullen we horen dat dit er maar liefst 47 zijn geweest. We kruisen het zeegat uit en beginnen onze weg te zoeken naar de boei richting het zuiden. Nog steeds liggen we naast de andere boot uit onze klasse, maar we halen heel veel boten uit andere klassen in.

Het is fysiek zwaar, de regen striemt langs gezichten en in de 25 knopen wind en enorme golven voelen mensen zich zeeziek, maar we zetten door. Na uren tegen de golven inbeuken komen we bij de laatste boei aan. Vanaf hier is het een rechte lijn, aan de wind, naar Ijmuiden. De pieren van Ijmuiden doemen uit de regen op en we krijgen de laatste boei in zicht. Een aantal van de zeilers zijn echt op, maar we pushen elkaar hard; we komen om maximaal goed te varen en door elkaar te pushen verleggen we grenzen. We hijsen om de boei heen voor de laatste halve mijl naar de finish nog de spinnaker, en door maanden van harde training is het een hele goede spinnaker set. We vliegen er vandoor en scheuren op een grote golf door de finish.

Zodra we onze wedstrijdverklaring hebben ingeleverd springen we meteen weer op de boot. We hebben een evaluatie van de eerste seizoenshelft gepland staan in Amsterdam met onze trainers, dus we moeten door. Na de evaluatie brengen we meteen de boot terug naar Lelystad en stappen we in de auto om naar de prijsuitreiking in Ijmuiden te vertrekken. We komen precies aan als de prijsuitreiking begint, dus de planning is top. Wanneer onze klasse aan de beurt is, bouwt de spanning wat op. We zijn toch benieuwd waar we geëindigd zijn, maar verwachten geen podiumplek omdat we toch 10 minuten hebben stil gelegen om het wier er af te halen en het is tenslotte de eerste wedstrijd op deze boot. Als onze grote concurrent op het Wad de tweede prijs ontvangt kijken we elkaar toch even aan. Zou het toch?

“De Team Heiner Talents op de Team Heiner 3 winnen de ORC 1 van deze Ronde om Noord Holland” klinkt het. Verbazing, trots en vermoeidheid wisselen elkaar af als we de prijs in ontvangst nemen. Wat gaaf om zo goed gepresteerd te hebben in de eerste wedstrijd met onze nieuwe boot. We weten dat we nog veel harder kunnen en moeten, maar voor nu is dit een gave afsluiting van de eerste ervaring. We hebben enorm veel geleerd over de boot, en hoewel het afzien was met de omstandigheden, smaakt het natuurlijk naar meer!

Door: Lennard Bal