Na alle afgelopen drukke weken, met de Ramsgate Week als afsluiter, is het vakantietijd voor de Team Heiner Talents. Geen tijd voor lekker luieren, want ook in de vakantie moet er hard gezeild worden natuurlijk. Waar in Nederland de wedstrijdagenda zich lijkt aan te passen aan de vakantieperiode, wordt in Engeland des te meer gezeild. 2 van ’s werelds grootste zeilevenementen volgen elkaar op in de eerste en tweede week van augustus. Na de korte baan wedstrijden van de Cowes Week, volgt een van de grootste offshore wedstrijden. De iconische Rolex Fastnet Race is met haar 605 nautische mijlen een van de klassieke oceaanraces en trekt een recordaantal van maar liefst 400 inschrijvingen. De racekoers vindt haar startschot in het Zuid-Engelse Cowes en voert haar deelnemers via Land’s End de onvoorspelbare Ierse Zee in. Vanaf hier steken de deelnemers de open zee over naar de Rots waar het allemaal om draait. Letterlijk, want de Fastnet Rock onder de Ierse kust dient aan bakboord gerond te worden alvorens de schepen de terugreis naar de finishplaats in Plymouth inzetten. Een klassieke Fastnet is meestal een lange etappe tegen de wind in naar de Rots, gevolgd door het mooiste voor de wind zeilen wat je ooit hebt mee gemaakt. Aldus de verhalen.

Een lange offshore wedstrijd relatief dicht bij is voor de Team Heiner Talents natuurlijk een geweldige mogelijkheid, en een aantal teamleden zijn dan ook al maanden bezig met de voorbereidingen. Een daar van is een goed team vinden om mee te doen, en hoewel het deelnemersveld enorm is, is dat nog niet zo gemakkelijk. De meeste teams bestaan uit doorgewinterde zeilers die al lang samen zeilen, en het is lastig om ergens tussen te komen.  Maar de aanhouder wint. Rutger zeilt de race aan boord van ILC 40 Visione, en Rosalin, Jorden en Lennard bundelen de krachten aan boord van Warhorse, een Beneteau First van 50 voet.

Dag 1 aan boord van de Warhorse
Omdat wij vrij last-minute aan boord van de prachtige 50 voeter Warhorse zijn gekomen, is het de laatste dag voor de start nog druk met de voorbereidingen. Zodra we de lijnen kunnen losgooien laten we alle zorgen echter achter op de kant. Het krioelt van de boten voor de havenuitgang van Cowes, maar voordat het onze beurt is om te starten zijn drie kwart van de boten al aan hun weg naar de Rots begonnen. We starten aan de linkerkant van de lijn en liggen bij toeval boord aan boord met de Visione van Rutger. We racen in dezelfde klasse, en hebben natuurlijk ons eigen onderlinge Team Heiner Talents klassement. Het is allemaal tegen de wind in de Solent uit tot de hoek van het eiland van Wight en met de sterke stroom tussen het eiland en het vaste land door is het uitdagend om hard te zeilen. We doen het niet slecht en varen midden in het peleton. De vele overstagen volgen elkaar op, en halverwege de weg naar buiten slaat het noodlot toe. Onze grote genua haakt ergens vast in een overstag en scheurt finaal door het achterlijk. Een grote domper, want de komende dagen is er weinig wind voorspeld en hadden we dit zeil zeker hard nodig. Met veel klapperend zeil en koolstof doek op het dek proberen we onze tweede fok aan te slaan. Zodra we de oude fok aan de kant hebben, hijsen we de nieuwe fok. Murphy’s engel lijkt helaas wel op onze schouder te zitten, want wanneer we het voorzeil de lucht in hijsen scheurt ook deze, dit keer aan de voorkant. Hard balen, want de enige fok die we nu nog hebben is er een voor echt veel wind. We slaan zo snel mogelijk de laatste fok aan en duwen de oude naar binnen. Onze Fastnet Rock lijkt nu heel ver weg, want met deze fok gaan we aanzienlijk minder hard aan de wind, en de komende dagen zal alles tegen de wind in zijn.
Terwijl we ons een weg naar open zee banen onder kleine fok, proberen we beneden in de stampende boot te zien wat er te redden valt. De grote genua is te ernstig beschadigd om goed te repareren, maar de middelste fok ziet er reparabel  uit. We gaan aan de slag en weten, na een aantal uur aan de wind door elkaar gestampt te zijn, het zeil tegen de avond gerepareerd te hebben. We wisselen zo snel mogelijk, want door alle tegenslagen zijn we al terug gezakt naar de 50e plaats van de 60 boten in onze klasse. Met de grotere fok gaat de boot weer wat beter lopen, en door de nacht heen halen we weer wat van onze achterstand in.

Dag 1 aan boord van de Visione
Ook op de Visione bracht de eerste dag uitdagingen met zich mee, na het grote spektakel van de start van de Fastnet en het uitvaren van de Solent, waarbij de grote jongens ons letterlijk om de oren vlogen. Wij voeren het eerste gedeelte van de race redelijk conservatief met een rif in het grootzeil, dit bleek geen slechte keuze want er was nog best veel wind, zeker voor de relatief onderbemande Visione. Gedurende de lange upwind zijn we enorm veel boten tegengekomen, helaas raakten we gedurende de eerste nacht verstrikt in een windwak onder een van de uitstekende stukken land van Zuid Engeland. Dit koste ons enkele plekken in het klassement, aangezien boten die dit wak eerder gepasseerd waren hier minder last van hebben gehad.

Dag 2 aan boord van de Warhorse
Een van de grootste tactische uitdagingen is om de harde stroom langs de Engelse zuidkust zo goed mogelijk in je voordeel te benutten. De truc is dat het in diep water hard stroomt, en in ondieper water minder hard. Als je stroom mee hebt probeer je dus in het diepe water te zeilen en vice versa. De tweede dag hebben we onszelf meer in het ondiepe water gepositioneerd ten opzichte van onze concurrenten. Op de tracker is te zien dat het stuivertje wisselen is, maar langzaam kruipen we weer naar de middenmoot. Nog steeds varen we aan de wind, maar na de zware zeegang van vannacht wordt het leven in elk geval wat beter nu de zee wat bedaart. Ook de wind neemt, geheel volgens de voorspelling, langzaam af. We missen onze genua nu al, maar doen onze uiterste best om zo hard mogelijk te gaan met de zeilen die we hebben. De aanblik van de prachtige Engelse kustlijn maakt een hoop goed en met zo veel boten om ons heen is er altijd wel iemand om mee te sparren. Na anderhalve dag zeilen bereiken we in de avond Land’s End, het laatste stukje land dat we zullen zien tot de Rots uit zee opdoemt.

Dag 2 aan boord van de Visione
Nadat we Land’s End zijn gepasseerd kozen wij ervoor om het verboden gebied ten westen van de Engelse kust rechtsom te passeren, dit bleek een goede zet waardoor we ons verlies van het windwak weer enigszins konden goedmaken. Na het verboden gebied rakelings gepasseerd te zijn, om zo min mogelijk extra meters te maken, was het dan eindelijk tijd om de echte Ierse zee op te gaan. Gedurende de eerste uren op de Ierse zee neemt de wind al snel toe, waardoor we besluiten om ons stevigere voorzeil erop te zetten.

Dag 3 aan boord van de Warhorse
In de nacht van dag 2 op dag 3 neemt de wind weer toe en zet onze 16-tons zware dame zich in beweging. We maken een hoop goed op de rest van het veld en zien later dat we zelfs even 15e in onze klasse hebben gelegen. De Ierse Zee is relatief vriendelijk voor ons geweest, maar met de westenwind beginnen de golven nu langzaam hoger en steiler te worden en wordt het steeds moeilijker om de boot hard vooruit te laten gaan. Het kost veel concentratie om de golven goed aan te snijden en af en toe moeten we uitwijken voor grote beroepsschepen. De wind neemt toe tot 20-25 knopen en blijft aan tot zo’n 60 mijl van de Rots, waar hij langzaam weer afneemt.
Het leven op onze First 50 is op zich vrij goed te doen, maar er is één klein ongemak. Benedendeks van deze boot lijkt het wel een balzaal, en door het gebrek aan houvast is het met een constante hellingshoek van zo’n 20 graden altijd apenkooien om benedendeks iets te doen. Koken is de grootste uitdaging, en je moet altijd voorzichtig zijn wanneer je met kokend water in de weer bent. Met de harde wind en hoge golven is het een van die dingen die niemand graag wil doen, maar met wisselende koks komen we er goed doorheen. Uiteraard hebben de Fransen wel gezorgd dat de kwaliteit van ons offshorevoedsel uitstekend is, dus we komen niet om van de honger.

Dag 3 aan boord van de Visione
Het thema van deze derde dag was voornamelijk heel veel meters maken over dezelfde boeg, na drie dagen zat ons wachtschema er prima in en het weer had tot dusver geen extreme uitschieters gemaakt. Tijdens deze lange upwind kregen we voor het eerst bezoek van de dolfijnen, die al deze zeilboten uiterst interessant vinden, na een tijdje meegezwommen en gesprongen te hebben gaan ze vanzelf weer weg. In tegenstelling tot de Warhorse is de Visione niet bepaald een balzaal vanbinnen, zoals een echte race boot betaamt is het gewicht op alle mogelijke manier bespaard, slapen gaat op zogenaamde ‘bunks’. Wat eigenlijk niet meer dan gespannen stukjes doek zijn in een stalen frame, die je zo kan kantelen dat je er onder helling niet uitrolt. In de late nacht van de derde dag arriveren we bij de Fastnet rock, ook hier gaat de wind weer even uit, en dankzij de stroming kunnen we de rock van redelijk dichtbij bekijken. Gelukkig gaat de wind dan ook weer aan waardoor we snel de spinnaker kunnen zetten en terug kunnen gaan naar Engeland.

Dag 4 aan boord van de Warhorse
We gaan de nacht in met de hoopvolle voorspelling dat wanneer de zon weer achter ons op komt, dat we de Rots aan de horizon kunnen zien glinsteren. En warempel, wanneer we halverwege de nacht zijn, vangen we de eerste flitsen op van de Fastnet vuurtoren, een schijnsel wat we de komende uren zullen volgen. Het lijkt wel een promotiefilm van Rolex wanneer we ’s ochtends met opkomende zon onder het Ierse vaste land het laatste stukje aan de wind naar de Rots toe varen. De dolfijnen spelen op onze boeggolf, veel vogels komen een kijkje nemen en de zon spiegelt rood op de toren van onze turning point. Na tweeëneenhalve dag aan de wind gezeild te hebben is hier eindelijk het moment dat we een groot zeil de lucht in kunnen trekken om met de wind mee naar huis te varen. We hijsen de gennaker zodra we om de rots heen zijn, en op eens is het leven weer een stuk leuker. De boot ligt vlak in plaats van onder een helling en het bootje gaat met een gemoedelijke 8 knopen door het water. We kunnen in een vrij rechte lijn terug naar Zuid Engeland zeilen, en de rest van de dag concentreren we ons om zo hard mogelijk te gaan. De golven zijn mooi en de wind neemt wat toe, maar onze tanker wil niet harder dan zo’n 10 knopen van de golven af. Eenmaal lukt het om de snelheid op 12 knopen te krijgen, maar over het algemeen is het werken voor de laatste paar knoopjes.

Dag 4 aan boord van de Visione
Deze dag werd getekend door 1 lang downwind rak, dit is een rak waar onze ILC 40 zich meer thuisvoelt. De relatief lichte boot gaat bij de 15 tot en met 20 knopen wind die we hebben dan ook aardig hard. Helaas veroorzaakt een harde windvlaag een grote scheur in onze grootste spinaker, waardoor we deze niet meer kunnen gebruiken, we varen verder met onze 1 na grootste spinaker en komen na een rak vol met hoge snelheden midden in de nacht bij de eilandengroep die we moeten ronden aan.

Dag 5 aan boord van de Warhorse
Door de nacht heen neemt de wind steeds verder toe en draait ook naar voren. We wisselen eerst naar de kleinere gennaker, en daarna naar de Code 0, een zeil dat gemaakt is om ons hard te laten gaan op deze koersen. ’s Ochtends als de zon op komt zien we de Scilly Eilanden groep alweer, het eerste teken van land. Wij hebben er gezien het weerbericht voor gekozen om de “Scillies”aan de zuidkant te ronden en dat lijkt gezien de competitie lijkt iedereen hiervoor te kiezen. Vanaf de eilandengroep is het nog een sprint naar huis en onze ETA staat op zes uur in de avond. We ruiken het verse eten en de douche al en doen er alles aan om zo hard mogelijk naar huis te zeilen. We passeren Lizard Point, een fameuze plek waar grote transatraces finishen een voor ons een landmark voor de laatste 40 mijl naar de finish. We kunnen nog steeds met de Code 0 varen, en winnen nog wat terrein op de boten om ons heen. Wanneer we de vuurtoren van de binnenbaai in Plymouth passeren klinkt de toeter en zit onze Rolex Fastnet Race 2017 er op. We hebben iets meer dan 4 dagen gedaan over het afleggen van deze 605 mijl en gezien het verlies van ons zeil op de eerste dag is de schipper tevreden met onze 37e plek uit 60 boten. Voor ons was het een nieuwe ervaring om zoveel dagen achter elkaar op zee te zijn, waar we veel nieuwe dingen uitgeprobeerd en geleerd hebben. Waardevolle lessen die we mee kunnen nemen naar de nieuwe uitdagingen die op ons pad gaan komen!

Dag 5 aan boord van de Visione
Op deze laatste dag moesten we nog een halvewindse koers richting Plymouth varen, waar we na onze memorable laatste freezedried maaltijden te hebben gegeten onder mooie condities eindigden rond het middaguur. Na ruim 4 dagen varen was het dan eindelijk tijd voor wat rust en een goede maaltijd. Ook ik heb veel kunnen leren aan boord van de Visione en ben blij om m’n eerste fastnet te hebben gevaren. Op naar de volgende!

Door: Lennard Bal en Rutger Vos