Foto: www.sportinbeeld.nu

Pieken en dalen
Wanneer wij zaterdagmiddag de boot in de box parkeren en aftuigen, krijgen we de mededeling dat de weersvoorspelling aangeeft dat het in de nacht van zaterdag op zondag hard zal gaan waaien. We besluiten de sponsorvlaggen omlaag te laten en de boot te voorzien van een extra landvast en stootwil. Als we de volgende ochtend wakker worden, worden wij verwelkomd door een uiterst aangenaam zacht briesje van een knoop of vijf. Niets wijst er op dat het hard heeft gewaaid die nacht. We beginnen onze tassen in te pakken en zodra het ontbijt op tafel staat lijkt het een prachtige dag te worden. Twee minuten later zitten we weer binnen met kletsende regen op het dek, onweersslagen in de hemel en een aantrekkende wind tot 20 knopen. Zo snel kan het verkeren.

Desalniettemin varen we een uurtje later vol goede moed naar het startgebied. We hebben vandaag de wind en de stroom tegen richting de baan, maar met het grootzeil omhoog en de motor bij trotseert het scheepje ferm de stevige wind en de harde vlagen. We besluiten om voor de fok nummer drie te gaan, een voorzeil dat is gemaakt voor de hardere wind-, en golfcondities die we vandaag verwachten. We finetunen onze verstaging nog zodat de mast er zo goed mogelijk op staat en beginnen met onze voorbereidingen op de wedstrijd. Het is pittig in de buurt van het startschip, met grote golven en flinke windvlagen. Het zoute water vloeit rijkelijk over het dek en de mensen die in de railing zitten worden meerdere malen ondergedompeld in het zilt. Na een half uurtje invaren horen we een toeter klinken boven het geweld van de wind en de brekende golven en kunnen we boven de golftoppen nog net een seinvlag van het wedstrijdcommittee zien. Wedstrijden zijn uitgesteld, en nadere info volgt op de wal.

We keren terug naar de beschutting van de haven, waar wij vervolgens vernemen dat het committee heeft besloten om in de beschutting van de Westerschelde haar boeien uit te gooien. Dit betekend dat we een langere baan zullen varen, maar één wedstrijd in plaats van drie. De baan is een mooi rondje om de zandplaat die voor de deur bij Breskens ligt, en zal zo’n 15 zeemijl lang zijn. Extra interessant is de start van de wedstrijd, die traditioneel tegen de wind in is, maar waar nu wordt gekozen voor de zogenaamde “reaching start”, waarbij alle boten onder spinnaker proberen weg te komen van de startlijn.

We varen weer naar buiten en besluiten om onze zwaar weer zeilen omhoog te houden als we zien dat de windmeter nog regelmatig rond de 25 knopen wind aangeeft. We zien de klasse voor ons starten met de spinnakers en zij hebben alle moeite om de grote voor de windse zeilen onder controle te houden met deze krachtige wind. Zodra het onze beurt is om met 15 boten van de lijn te scheuren, zoeken we een plekje in de buurt van de rechterkant van de startlijn. Op 25 seconden voor de start schiet onze spinnaker uit het voorluik richting de hemel en wanneer het startsein klinkt accelereren we op volle toeren richting de eerste boei. Prachtig surfend van de golven scheren we met een snelheid van rond de 12 knopen aan de voorkant van het veld onder de Zeeuws Vlaamse kust tussen de zandbanken door. We doen het erg goed, en als we een koerswijziging moeten doen om een zandplaat te ontlopen, liggen we als tweede boot in het veld. De fok gaat weer omhoog, maar vijf minuten later draait de wind een paar graden en zodra we bij de eerste boei aankomen kan de spinnaker weer de lucht in. Op het moment dat het doek vol slaat schieten we weg bij de boei. Het water spuit ons om de oren als we tussen de golfkammen proberen onze weg te vinden naar de boei vanwaar we tegen de wind in weer terug naar Breskens moeten komen.

Bij de keerton zijn we nog steeds aan de voorkant van het veld te vinden, en als 3e boot van ons veld beginnen we aan het tegen de windse rak terug naar huis. Grote brekende golven rollen door de geul tussen Vlissingen en Breskens door, en we veranderen weer in een ware onderzeeër als we door de golven boren. Omdat onze boot zo licht is in vergelijking met de andere boten worden we veel door de golven weggezet. We verliezen kostbare seconden en zien twee andere boten ons nog inhalen. Desalniettemin hebben we nog steeds hoop op een goede eindklassering omdat de boten waar we tussen liggen allemaal een fractie sneller zouden moeten zijn dan wij. Als we bij de top van de plaat aankomen ronden we de laatste boei van de baan en kan ons ballonzeil weer in de top van de mast. Onze trouwe Maxfun haalt nog eenmaal diep adem voor de laatste eindsprint naar de finish, en als ze uitademt spuiten we er met een enorme snelheid vandoor. Links en rechts vliegen de boten om ons heen uit de bocht maar wij weten de mast boven en de kiel onder te houden en razen met een snelheid van rond de 14 knopen van toppen en dalen van de enorme grijze golven. We zien de finishboot in hoog tempo opdoemen en als we de lijn passeren klinkt de toeter.

Uiteindelijk blijken we op de kant een vijfde plek in het klassement behaald te hebben vandaag, slechts één seconde achter de boot voor ons. Voor ons voelde het als dat we het wellicht iets beter gedaan hadden, maar uiteindelijk is dit wat het is. We hebben een enorm leerzaam weekend gehad en hoewel erg lastig om onze rating goed te varen in dit handicapsysteem, hebben we erg veel geleerd en was het gaaf om op een uitdagende locatie als Breskens te zeilen. Op naar de volgende uitdaging!
Door: Lennard Bal