Een aantal maanden geleden ontstond het plan om dit jaar de 24 uurs race te varen. Deze wedstrijd duurt, zoals de naam doet vermoeden, 24 uur lang en heeft als doel zoveel mogelijk mijlen te maken op vooraf vastgestelde rakken tussen vaste boeien op het Marker-, IJsselmeer en Waddenzee. Hoe harder je vaart, hoe meer mijlen je maakt, maar om hard te varen is de strategie van groot belang. Immers, een boot gaat voor de wind harder dan aan de wind dus de kunst is om niet alleen legitieme rakken te varen, maar de puzzel om zo gunstig mogelijke koersen te varen is de grote uitdaging van de 24 uurs race. Met 5 zeilers aan boord die allen de Team Heiner Talents opleiding hebben gedaan (Eva Asbeek Brusse, Lennard Bal, Max Wilmink, Joost van Gemert en Thomas Roggekamp) en een van de watersportvereniging in Enkhuizen geleend sportbootje van 28 voet gaan we de strijd aan tegen de (veel) grotere boten in de ORC 1, de klasse voor de snelste boten.

De voorbereiding begint al weken van te voren met een aantal keer trainen, aan de veiligheidsvoorschriften voldoen en strategie bepalen, maar zoals altijd zijn de laatste dagen voor de start toch druk. Bootje uit het water halen om het onderwaterschip te boenen, eten inslaan, lijntje hier en lampje daar: genoeg te doen op de vrijdag van de start. Zoals een ieder weet, is een goed begin het halve werk, en met de 24-uurs is dat niet anders. Sterker nog, onderdeel van de wedstrijd is dat ieder zijn eigen startplaats mag kiezen. Deze liggen verdeeld over het Ijssel-, en Markermeer en de meest gunstige plek wordt bepaald aan de hand van het weerbericht. Al dagen sparren we over de voor-, en nadelen van iedere plek, maar op vrijdagochtend valt de keuze op Enkhuizen Noord. Lekker dicht bij huis, zullen we maar zeggen.

Net zo vertrouwd als de drukte op de laatste dag is de mix van lichte spanning en opluchting als het bootje naar buiten richting de startlijn glijdt. Er is een lichte windvoorspelling voor de wedstrijd, hoewel het ’s nachts nog lijkt te waaien, is de voorspelling dat de wind op zaterdag helemaal zal gaan liggen. Bij de start blijkt dat niet alleen wij voor Enkhuizen hebben gekozen: met zo’n 70 boten op deze startplaats blijkt het West-Friese havenstadje de populairste startplek te zijn.

Exact om 18:40 glijden we als een van de eerste boten over de startlijn. Samen met de andere Team Heiner getinte boten Batfish en Leeloo maken we ons los van de groep en ronden we in derde positie de eerste verplichte boei. Vanaf hier mogen we zelf bepalen waar we heen gaan en navigator Joost is druk in de weer met digitale kaarten, passers en plotters om ons zo goed mogelijk te positioneren voor de nieuwe wind die vanuit het oosten zal gaan binnen komen. We beginnen met een paar mooie rakjes met de gennaker, het grootste zeil dat we aan boord hebben. Waar we normaal gewend zijn om op boten te varen met veel keuze in voorzeilen, is het op ons sportbootje lekker simpel: 1 grootzeil, 1 fok en 1 gennaker.

Zodra de wind toeneemt zitten we bij Lelystad, lekker oostelijk op het Ijsselmeer. Als een van de eerste boten pikken we de nieuwe wind op en stuiven weer richting Enkhuizen. Zodra het donker wordt, gaan de reddingsvesten aan en ontsteken we het toplicht. Toplicht…. Na verschillende keren getest te hebben waren we zeker dat de verlichting goed werkte en bij de start zijn we nog gecontroleerd, maar nu het duister wordt, blijft het vervelend donker aan de bovenkant van de mast. Om ons zo goed mogelijk zichtbaar te maken voor de tientallen andere rondvarende schepen, schijnen we met zaklampen in de zeilen terwijl we bezig gaan met het aanleggen van de noodoplossing. We hebben geconstateerd dat er stroomtoevoer vanuit de accu is, dus de snelste oplossing is de verlichting voorop de boeg en achterop aan te sluiten. Een kwartiertje later varen we weer vrolijk verlicht rond.

’s Nachts neemt de wind zoals voorspeld toe en om 07:00 ’s ochtends hebben we al ruim 105 mijl op de teller staan. Dat gaat lekker, maar we weten dat de wind gaat uitdoven en dat we op de juiste plaats moeten zijn om zoveel mogelijk wind te houden. Helaas, als we van de Afsluitdijk richting Stavoren varen, zakt de wind er iets eerder dan voorspeld uit. We drijven zo’n twee uur zonder wind en met de beruchte Ijsselmeervliegjes. We besluiten de tijd goed te besteden om wat te slapen. Omdat ons bootje zo licht is hebben we iedereen aan de hoge kant in de railing nodig als het waait, dus van slapen is vannacht niet veel terecht gekomen.

Het plan is om vanaf Stavoren rechtstreeks naar de laatste verplichte boei te varen. Vanaf deze boei moet je het finishrak naar Medemblik varen om daar te finishen. Echter, ligt er ten zuiden van deze verplichte boei nog een rak, wat ons heen en weer nog zo’n 8 mijl op zou leveren. Mochten we niet meer wind hebben om dit op en neertje af te maken, kunnen we er alsnog voor kiezen om rechtstreeks naar de finish te varen. Een goed plan zo lijkt het, maar als we bij de zuidelijke boei zijn aangekomen moeten we helaas erkennen dat terug gaan naar de noordelijke boei er niet meer in zit. Rechtstreeks naar de finish dan maar, hoewel ons dat een aantal zuurverdiende mijlen zal kosten. Een half uur te vroeg komen we bij de finish aan.

Het mooie aan de 24 uurs is dat alle boten rond dezelfde tijd finishen in Medemblik. Hierdoor zien we, meteen nadat we de boot hebben opgeruimd, veel bekenden en horen we de sterke verhalen van een ieder. Snel maken we onze race declaratie in orde en niet veel later popt onze naam boven aan de lijst op het beeldscherm. Hoewel we een tijd lang met onze 132 mijl eerste liggen in onze klasse, worden we uiteindelijk toch door twee andere boten voorbij gestreefd.

Met een derde plek kijken we redelijk terug op de wedstrijd. We weten waar we een aantal mijlen hebben laten liggen, dus genoeg ruimte voor verbetering. Onze mini-reünie met de Talents was zoals vanouds een feest en naast hard gezeild ook hard gelachen, dus wordt zeker vervolgd. Op naar de volgende wedstrijd!