Volledige bemanning Wat een wedstrijd hebben de pups weer achter de rug! Ditmaal de Ronde rond Noord-Holland. Een 110 mijl lange race die start in Muiden aan het Markermeer en finished te Ijmuiden aan de Noordzee. Vrijdagochtend werd de boot volledig geprepareerd om goed voorbereid aan de start te kunnen verschijnen. Nadat er nog laatste informatie werd gegeven over de verwachte weersomstandigheden zijn we ons klaar gaan maken voor de start van de eerste etappe naar Enkhuizen. Om 12.35 ging het startschot! Met onder andere een prachtig spinnaker rak waarin we constant “dubble digits”(boven de 10 knopen) hebben gevaren, kwamen we rond 18:30 aan in Enkhuizen. Weer eens wat anders zo’n pauze in een zeilrace! De pups grepen deze kans dan ook met beide handen aan om even lekker wat te gaan eten voor we de avond in gingen! Het tweede deel van de race ging van Enkhuizen langs Medemblik naar Kornwerderzand. Het stuk tot Medemblik was volledig upwind. We gingen geweldig van start, we liepen hoog en hard! Daarna was het een lang stuk naar de sluizen die toegang bieden tot de Waddenzee. Hier kwam het lange afstandzeilen al meer tot zijn recht. Het wachtsysteem werd in gang gezet en al het gewicht werd binnen de boot verplaatst naar de hoge kant. Alles om harder te gaan! Om 22:30 finishte we de tweede etappe. Hier mochten we maximaal 2 uur blijven. Wegens tactische redenen besloten we om hiervan volledig gebruik te maken. Op die manier konden we het beste inspelen op de getijden op de Waddenzee. Inmiddels is het 00:15 wanneer we in volledige duisternis het wad opvaren. De wind is inmiddels toegenomen tot 20 knopen en varen met 9 knopen bootsnelheid richting Den Helder! Daar konden we uiteindelijk afvallen om langs de Nederlandse kust koers te zetten naar Ijmuiden. Er stond een stevige deining! Dat in combinatie met een mooi windje en een spinnaker, maakt een en al spektakel! De laatste loodjes wegen het zwaarst. Toen we aan land kwamen kon je een der welke pup in de ogen kijken en allemaal straalde ze het zelfde gevoel uit: vermoeid maar voldaan! Dat is een zeer goede omschrijving van deze race. We hebben hard gevaren en allemaal ons best gedaan! Op naar de volgende! Door: Guus Verhaagen Double Handed In het weekend dat zeilend Nederland helemaal op zijn kop stond van de Volvo Ocean Race deden Wietse en ik (Dirk) ons eigen mini Volvo Ocean Race wedstrijdje. We deden namelijk Rondje Noord Holland Two Handed op de J109. Een wedstrijd waar dit jaar 160 boten aan het vertrek stonden in verschillende klasses. Wij deden mee in de ORC Two Handed klasse, er werd dus met zijn tweeën gevaren. Geen makkelijke opgave als je altijd de luxe gewend bent van een boot met 8 Pups aan boord. Dit vereiste veel planning, uren en voorbereiding om aan de start te staan. Gelukkig hadden we altijd wat helpende Pups die een handje toe staken. De Wedstrijd was verdeeld in drie etappes. De eerste etappe ging van Muiden naar Enkhuizen. Een in de windse start met een bovenboei die gerond moest worden. Een goede start om half twaalf in de ochtend en als 6 de boven van de 23 deelnemers. Echter moesten we toen al snel wat snelle boten laten gaan en was het zoeken naar een ritme wat we voor de komende 20 uur kunnen volhouden. In Enkhuizen krijg je 2 uur de tijd om door de sluis te gaan en opnieuw te starten. Dit was een welkome rust, zeker als je met zijn tweeën bent, die goed werd benut. Vooral veel eten en opruimen stond op onze to-do list. De tweede etappe ging van Enkhuizen via Medemblik naar Kornwerderzand. Het eerste twee uur werd het kruisen, iets wat ons als korte baan zeilers goed ligt. Gebruik makend van het kompas werd er steeds over de meest gunstige boeg gevaren. Wat resulteerde in het inhalen van boten. Bij Medemblik ging het met een knik in de schoot naar Kornwerderzand. De hele wedstrijd waren we er bewust van dat we energie moesten sparen. We gingen dan ook regelmatig eten maken, warme soepjes en warme saucijzen broodjes waren dan ook zeer welkom op een koude dag. Echter als één van ons gingen sturen en trimmen en de ander ging eten zakte de snelheid toch een beetje terug. De achterste boten zaten dan ook steeds in onze nek te hijgen waardoor we altijd moesten blijven werken aan boord. De derde en laatste etappe ging van Kornwerderzand naar IJmuiden. We wisten dat de wedstrijd nu pas echt aan het beginnen was. Varen op de Waddenzee en de Noordzee, in het donker, met stroom, stevig windje en stroom. Het stuk naar Texel moest er ook gekruist worden, ongeveer 20 keer zijn we overstag gegaan, met veel boten om ons heen. Wij hielden zo veel mogelijk de vaar geul aan, andere waagden de gok om er ook buiten te gaan. Soms gingen we dan mee en de diepte meter ging daarbij snel richting de 4 meter, waardoor we snel het roer moesten omgooien. Bij Den Helder was het helemaal opletten geblazen, veel lichtjes die je doen verwarren, veel vrachtschepen en een flinke regenbui met windstoten maakte de doorgang niet makkelijk. Eenmaal op de Noordzee werd de wind wat rustiger maar bleven de klots golven wel staan. We wisten het: dit moest het rak worden waar we eindelijk de Gennaker gingen hijsen! Alleen was het al een uur of 2 en waren we dood op. We vonden het niet verstandig om de gennaker te hijsen in het donker, dus dan maar slaap proberen te pakken. Zittend in de kuip ging al snel het licht uit bij mij. Ik werd wakker en de zon kwam alweer licht om half vier. Dit keer was het de beurt aan Wietse om in de comfortabele harde kuip een tukje te doen. Toen Wietse eenmaal wakker was moest die Gennaker toch maar omhoog. Maar na wat gefrutsel kon Wietse niet de kracht op brengen om de gennaker te voorbereiden. Omdat ik wist dat we hier spijt van gingen krijgen, ben ik naar het voordek gegaan om het maar te doen. Maar al snel kwam ik erachter wat Wietse voelde: geen energie, klampend aan de reling en geen besef meer wat je nou eigenlijk aan het doen bent. Dan maar geen Gennaker en rustig voort toeren naar de finish. Om half zeven in de ochtend kwamen we aan in IJmuiden en konden we geen boe of bá meer zeggen. Martijn heeft onze boot naar Lelystad gevaren terwijl wij onderdeks slaap aan het inhalen waren. Achteraf gezien was het maar goed dat we de Gennaker niet hebben gezet, immers moet dat ding ook weer naar beneden wat ook veel kracht kost. We hebben weer een hoop geleerd maar ook als team ben je door dik en dun gegaan. Een ervaring die we voorlopig niet gaan vergeten. Door: Dirk Bennen