Deze maand pakken we de draad weer op. We hebben in oktober drie weken niet gevaren, maar we mochten gelukkig weer door. De meeste tentamens, scripties en deadlines zijn achter de rug, dus tot de kerst mogen we weer knallen! We stappen nu echt over van de SB20 naar de MaxFun 35, al zeggen we de SB20 nog niet definitief gedag. Eerder hebben we verteld dat ons doel op het Nederlands Kampioenschap was om met twee boten in de top 4 te varen. Dit hebben we niet gehaald, maar we krijgen een herkansing om onze doelen te halen in het komende jaar. Voor nu zullen we ons toch vooral richten op het verbeteren van de boothandeling in de MaxFun 35.

We hebben het trainingsblok tot de kerst afgetrapt met een kwartaal team meeting, waarbij we veel hebben besproken. Van terugblikken op het afgelopen jaar, naar vooruitblikken op het komende jaar. Komend jaar zullen de Ramsgate week in de MaxFun 35 en het WK SB20 in Dun Laoghaire het hoogtepunt zijn van ons programma. Dat betekent dus ook dat we moeten leren om op zee te varen.

Zoals gezegd krijgen we een tweede kans om onze doelen van het afgelopen jaar te behalen. Ook zullen we voor het WK in Dun Laoghaire aankomend jaar nieuwe doelen moeten stellen en we zullen naar het behalen van deze doelen toewerken! Tijdens de team meeting hebben we geprobeerd om erachter te komen wat er nou voor gezorgd heeft dat we niet hebben gepresteerd, terwijl we wel dachten dat het erin kon zitten. Het blauwe team had een goede generale tijdens de Van Uden Medemblik Regatta, maar konden het op het ONK niet waarmaken door de pech van het ziek worden van één van de teamleden. Het rode team had andere obstakels om te tackelen. Het liep niet, maar de potentie was er. We zijn tijdens de Van Uden Medemblik Regatta veel bezig geweest met het samenwerken en een omgeving te creëren waarin iedereen kan presteren. Ook tijdens het ONK was dit een groot onderdeel waar we vooral mee waren, maar nog zonder dat het zich vertaalde naar prestaties. Hoe krijg je iedereen aan de praat en hoe geef je iedereen de ruimte, zonder in je eigen of in iemand anders allergie te schieten. Hier zijn we nog niet uit, maar we gaan er wel verder mee experimenteren.

En dan even wat anders, afgelopen tijd hebben we namelijk veel MaxFun 35 gevaren. Op dit moment zijn we vooral aan het focussen op het inslijpen van de manoeuvres. Het moet in de komende weken echt een automatisme worden om de boot met zijn allen soepel over de baan te varen en alle boeien netjes te kunnen ronden. De afgelopen twee jaar in de SB20 zijn wel goed te merken dat het een mini-kielboot is. We weten ongeveer wat er moet gebeuren, maar tijdens de eerste training werkten we eigenlijk volledig langs elkaar heen. Thijs en Thomas (trimmers) hadden een spaghetti van lijnen in de kuip en waren geregeld aan het vissen, de communicatie van de mensen achter op de boot naar de mensen voorop de boot was volledig langs elkaar heen. We merken dus al in het eerste weekend, dat met acht of negen man varen iets heel anders is dan met vier zoals op de SB20. Kortom er moeten grote stappen gemaakt worden gedurende november!

Het tweede weekend van november staat eveneens in het teken van boot handelingen. Zonder een zuchtje wind, rond de baan komen blijkt een kunst te zijn. We hebben gezeild en gedobberd met snelheden die zelden de 3,5 knopen aan tikten. Maar deze dag (13 november) was uitermate nuttig om te zien en te voelen wat je gewicht met de boot doet. Op zondag hadden we een iets constantere wind, waardoor het wat makkelijker zou moeten zijn. Niets is minder waar, want ondanks dat het zeilen zelf makkelijker was voeren we geregeld met macht 10 een onderboei voorbij. Het communiceren in een team van acht personen is dus key, want iedereen zou de boei moeten kunnen zien maar toch was niet iedereen zich ervan bewust. Het concept van een boei ronden is in feite heel simpel. Eén zeil gaat naar beneden, het andere omhoog en de boot stuurt strak om de boei heen, maar eigenlijk komt er veel meer bij kijken. De tacticus moet weten wat het plan is en dat met de rest communiceren. De pit moet zich voorbereiden en aangeven wanneer er gedropt, gehoist en nog meer moet gebeuren. De voordekkers moeten weten hoe er gedropt gaat worden en dat voorbereiden. De trimmers moeten op de hoogte zijn. De stuurman moet de boot goed positioneren. Het komt er dus op neer dat de boot 180 graden de andere kant op moet gaan, en er is dus toch een klein beetje organisatie nodig om dit voor elkaar te krijgen.

Het derde weekend, 20 en 21 november, lijkt alles al een stukje beter te gaan dan de voorgaande. Vorig weekend kwamen we erachter dat communicatie key is. Hoe zorg je ervoor dat je ook weet wat essentiële communicatie is? Onze trainer Arianne van de Loosdrecht had hier een geniaal idee voor. We zijn twee rondes compleet stil geweest met enkel van tevoren afgesproken essentiële communicatie. Hierin werd het al gauw duidelijk wat nuttig was, maar ook wat we nu missen. We kwamen er ook achter hoeveel ruis we zelf onbewust veroorzaken, door op een verkeerd moment iets hard te zeggen. Communicatie werkt van twee kanten met het zenden en ontvangen, daarbij is het ook handig om iets wat belangrijk is ook duidelijk te kunnen maken. Praten over bijvoorbeeld een boeironding is leuk, maar uiteindelijk is het de bedoeling dat er actie komt. Er moeten zeilen worden gewisseld, schoten aangehaald worden, een roer bedient worden. De communicatie zorgt ervoor dat de hele boot met elkaar samenwerkt. Als het even kan willen we ook dat het efficiënt gaat. Een trimmer kan de persoon in de pit helpen om een lier te beleggen en waar nodig aan te draaien. Wat de boot moet doen voor jou is de boei om, maar het gaat eigenlijk om wat jij kan doen voor de boot.

Het laatste weekend (27 – 28) in november moeten we laten zien dat we ook onder druk kunnen waar we de vorige weken in zijn verbeterd. Vooral vorig weekend zagen we dat normale situaties redelijk onder controle waren, maar met een boot in de buurt komt er druk bij. Ook dan moet alles goed, netjes en gecontroleerd gaan. Zaterdag 27 november was Roy Heiner onze tegenstander vanuit de coach rib, praktisch een zeilboot met een “zeilteam” die super snel kunnen varen, heel hoog aan de wind kunnen varen en qua timing altijd alles perfect uitvoert, een goede uitdaging dus. Hij voer dezelfde hoeken als wij en loefde ons op, legde ons in de wind, liet ons tacken. We wilden hiermee erachter komen waarop we op de zondag extra moesten trainen. Zondag zou er geen coach bij zijn, zodat we de dingen die onder druk minder goed gingen in een gecontroleerde omgeving konden oefenen. De basishandelingen in de sterkste opstelling gaan nu vaak goed en als het een keer niet goed gaat, dan weten we het op te lossen.

November was zeer leerzaam. In een gecontroleerde omgeving kunnen we de boothandeling nu redelijk, maar nu moeten we de druk gaan opvoeren om ook in chaotische situaties het hoofd koel te houden en de boot slim en snel te kunnen varen. Waar we eigenlijk naartoe willen is dat de boothandeling een automatisme gaat worden en een middel wordt om snel en slim te kunnen varen. Daarom trainen we, om de handelingen in te slijpen. Het is best gaaf om nu in gecontroleerde situaties aardig rond de baan te komen zonder al te grote fouten! We hebben geleerd over communicatie en onze bijdrage aan de ruis, de gybe-set, met gewicht varen en het vliegeren van de spinnaker.

In december zullen we verder gaan op de MaxFun 35 en zullen we onze boothandeling veel trainen zodat het gaat inslijten. Ook hebben we een wedstrijd op de planning staan om te meten waar we staan.

Door: Merlijn Rutten en Thomas Roggekamp