“Wat mij verbaasde was dat er door het IOC zo halsstarrig volgehouden werd dat wat er ook gebeurd: de Olympische Spelen gaan door. De centrale boodschap van de afgelopen maanden. Weinig uiterlijke empathie. Het draait natuurlijk om geld, het kost ook meer dan een paar centen, om preciezer te zijn zeker meer dan 26 miljard dollar. Omdat het in de business case past, omdat men het de moeite waard vindt om dat er in te investeren om de topsporters – hedendaagse gladiatoren – in actie te zien. Actie waar een wereldwijd publiek naar kijkt, dat marktwaarde vertegenwoordigd, terug te verdienen door de business case. En zo is het rationele wiel rond. Kan het dan zijn dat geld zoveel meer belangrijk is dan de gezondheid, of het gevoel van medeleven met al die miljoenen mensen in een vorm van lock down, of eerlijke sport competitie? Pas nadat Canada zichzelf terugtrok, Australië tot juni in lock down ging en sporters en bonden hun ongenoegen uitten, kwam het IOC in beweging. Uitstel. Over leiderschap gesproken.

Voor bestuurders is het een nieuwe realiteit. Oog voor gevoel en relevantie is gewenst. ‘Must have’ werd ‘nice to have’. Hopelijk een van de permanente veranderingen als gevolg van het corona virus. Voor de topsporters ook een nieuwe realiteit, unchartered waters. Niet voorzien, wel de realiteit. Je topsport bubbel is verstoord. Voor sommigen een geschenk van meer trainingstijd om de toppers in te halen. Voor de toppers de noodzaak om nog een jaar àlles te geven. Weg zijn de plannen van stoppen na 10 augustus, van een lange vakantie, weer normaal wakker worden, je familie beloftes inlossen of gewoon andere doelen na streven. Kan jij jezelf weer opladen, de pijn nog accepteren om over een jaar de beste en nu nog verbeterde versie van jezelf te laten zien. Kan je dat aan?

En dat maakt topsport zo speciaal. Voor de achterlopers en voorlopers. Iedere dag opnieuw besluiten om een stap te zetten in de richting van je doel. Zelfs als het doel verschoven wordt. Iedere dag met de mentaliteit van de kansen zien in plaats van te buigen voor de belemmeringen. Om verbeteringen te vieren en pijn te incasseren. Om zelfvertrouwen te putten uit de verbetering door frustraties te overwinnen. Om iedere dag alles te geven maar de oogkleppen open te houden, dichtbij je eigen unieke zelf te blijven met respect en empathie voor je concurrent, de sport en de wereld. Is dit niet ieders verhaal, zou dit niet ieders verhaal kunnen zijn? Samen winnen wij volgend jaar allemaal!”

Maart 2020